Foto: Pikara // Lara Santaella
No ano de pandemia todo tórnase estraño, e o 8M non podía ser menos. O normal a estas alturas é que fose raro, pero non como o está a ser. O feminismo a día de hoxe é máis importante e necesario ca nunca, vimos como o confinamento disparou todas as alertas feministas: a precarización dos traballos máis feminizados (como os coidados, servizos de limpeza, a cara oculta do turismo, etc.), o teletraballo mal entendido, a ausencia de conciliación e as violencias machistas.
Pero este foi un ano marcado polo espectáculo mal chamado “borrado das mulleres”, como ben recolleu Daniela Ortiz no seu chío “Las compañeras trans no “borran a las mujeres”. A las mujeres las borran las feministas blancas que imponen una agenda transfoba para invisibilizar temas urgentes como las quitas de custodia racistas, las esterilizaciones forzadas y la judicialización de la maternidad”. Deste mesmo xeito mulleres brancas, cis e acomodadas nas institucións como a Academia, con esta campaña, están eliminando da axenda feminista todo o que levamos sufrindo as mulleres no ano de pandemia, o ano de maior retroceso nos dereitos das mulleres. E asistimos a un falso debate sororicida, baseado en loitas de poder e sostemento de privilexios dalgunhas sobre moitas, falso debate que lonxe de enriquecer o movemento feminista ou de destruír o patriarcado, o que fai é precisamente o contrario, estamos deixando de lado a milleiros de mulleres con vulva ou sen ela que están perdendo dereitos e incluso a vida todos os días.
Feliz 8M.
Nomepisesofreghao! 